De Franse bassist en componist François Poitou maakte met “Le Sec et le Lune” zijn tweede album, eigenlijk een soort vervolg op zijn debuut “Funambule”uit 2017, omdat hij al heel veel composities had vastgelegd, hetzij op papier of in zijn hoofd kwam dit nieuwe album eigenlijk vrij natuurlijk tot stand als een soort nakomeling van zijn eerste cd. Poitou is een fervent scuba duiker en daar komt zijn inspiratie vandaan om de titel van zijn album en ook het nummer “La danse du poulpe” te vernoemen naar het domein van de wereld onder water. Le sec in de titel verwijst naar een rots onder water en de complete titel verwijst naar een herinnering van François aan een duik bij het eiland Porquerolle met helder maanlicht.

Het trio bestaande uit François Poitou (contrabas), Maxime Berton (basclt., sopraansax) en Frederico Casagrande (gtr) is evenals in de voorganger “Funambule” voor dit album uitgebreid met Bastien Ribot (viool) en Aude-Marie Duperret (altviool) hetgeen een geheel eigen geluid teweeg brengt. Het gebeurt steeds vaker in de hedendaagse jazz dat er een samenwerking tot stand komt tussen de traditionele bezetting en strijkinstrumenten uit de klassieke muziek en dat kwam nogal eens geforceerd over, maar inmiddels zijn er voorbeelden genoeg waarin het heel goed functioneert, zoals hier ook het geval is. Het toch al bijzondere geluid van bas, basklarinet of sopraansax en gitaar zonder slagwerk is op zich al heel apart, maar de toevoeging van de strijkers vervolmaakt het muzikale beeld totaal. De delicate balans die er bestaat tussen de melodie en het ritme wordt vooral gevoed door de ondersteunende klanken van Poitou’s contrabas, hij kan min of meer worden beschouwd als het kloppende hart van dit ensemble. De sfeer op dit album is zeer relaxed en het openingsnummer “Hier aujourd’hui et demain” is daar een uitgesproken voorbeeld van, een kabbelend ritme waarin bas, gitaar en de strijkers de sfeer bepalen.

In het titelnummer “Le sec et la lune” is het klankbeeld breder met meer inbreng van alle instrumenten maar vooral geleid door de bas van François, het is hier vooral de sfeer die intrigeert, heel beeldend, je ziet alles als in een film aan je voorbij glijden met fraai sopraanspel van Maxime. In “Intuition” is er sprake van een repetitief klankbeeld hetgeen enigszins doet denken aan minimal music zonder dat echter te worden. Het nummer “Layem”springt eruit door de fantastische vocale bijdrage van de Tunesische zangeres Emel Mathlouth, een zangeres om in de gaten te houden, heel aansprekend. Heel melancholisch is de sfeer in “La silence de la rue” met veel ruimte voor de strijkers en een twinkelerende sopraansax, muziek om bij weg te dromen. In “Discussion” is er sprake van een hoofdrol voor de snaar¬instrumenten, zowel gitaar als viool bepalen de klankkleur, dat is weer heel anders in het vrolijke dansje van de octopus “La dance du poulpe “ waar de spelvreugde vanaf spat en Casagrande laat horen dat hij een gitarist is met ballen. Maxime Berton kan schitteren in “Five Steps” op zijn sopraansax met de twee strijkers als een zoemende achtergrond. Het tweedelige “Le Malentendu” herbergt alle kwaliteiten van deze groep in zich, een fraaie klankkleur en een spanningsboog in de muziek die intrigeert en vooral verlangt naar het vervolg. Een echte ontdekking dit Franse gezelschap en alweer een aanrader.

Jan van leersum.